Η φιλοσοφία του Νίτσε έχει μεγάλη πολεμική σημασία. Αποτελεί μία απόλυτη αντι-διαλεκτική, στοχεύει να καταγγείλει όλους τους φενακισμούς, που βρίσκουν στη διαλεκτική ένα ύστατο καταφύγιο.

Αυτό που είχε ονειρευτεί, αλλά δεν είχε πραγματοποιήσει ο Σοπενχάουερ, καθώς ήταν παγιδευμένος στο δίχτυ του καντιανισμού και του πεσσιμισμού, ο Νίτσε το οικειοποιείται, με τίμημα τη ρήξη του με τον Σοπενχάουερ. Να στήσει μία νέα εικόνα της σκέψης, να απελευθερώσει τη σκέψη από τα βάρη που τη συνθλίβουν.

Τρεις ιδέες ορίζουν τη διαλεκτική: η ιδέα μιας εξουσίας του αρνητικού, ως θεωρητική αρχή που εκδηλώνεται στην αντίθεση και στην αντίφαση, η ιδέα μιας αξίας της οδύνης και της λύπης, η αξιοδότηση των "λυπημένων παθών", ως πρακτική αρχή που εκδηλώνεται στη διάσπαση και στον σπαραγμό, και η ιδέα της θετικότητας, ως θεωρητικό και πρακτικό προϊόν της ίδιας της άρνησης. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι όλη η φιλοσοφία του Νίτσε, στο νόημά της ως πολεμικής, είναι η καταγγελία των τριών αυτών ιδεών.